Sleutelhanger: less is more?

Ik werk op een middelbare school. Voor de nieuwsgierige lezer; het is een VMBO, niveau BBL, KBL met leerweg ondersteuning. Ik geef les in klas 1 en 2. Ik ben oorspronkelijk een basisschool juf. Daarom geef ik een aantal verschillende vakken. Als ik terugkom van verlof ga ik Nederlands aan klas 1 en 2, Engels aan klas 1 en Mens en Maatschappij(GS, AK, EC) aan klas 1 geven. Maar goed, terug naar de sleutelhanger.

Alle lokalen in de school zijn op slot. Dat levert een lokalen sleutel. Er is een fiets hok voor docenten. Dat levert een sleutel. En de lift kan niet zomaar worden genomen, daarvoor heeft men een liftsleutel. De postvakjes zijn beveiligd met, jawel een slotje. En als je dan in jouw eigen lokaal een kast met slotje hebt, komt men tot een sleutelbos.

Op het moment dat de sleutelbos per ongeluk ergens blijft liggen, bijvoorbeeld na het kopiëren, is dat best vervelend. Het is dan fijn als collega's en soms zelfs leerlingen de gevonden sleutelbos herkennen en hem aan mij terugbrengen. Herkennen is hier het trefwoord. Dus had mijn sleutelbos een paar vrolijke lintjes. Maar na twee jaar waren een hoop lintjes verloren gegaan en de rest was viezig en lelijk.

Tijd voor een nieuwe sleutelhanger, wederom van lintjes. Ik had twee (luxe) problemen; te veel leuke lintjes en verschillende ideeën om ze aan de sleutelhanger te bevestigen. Men zegt wel eens: Less is more. Bij mij is het vaak: More is more, hihi. De sleutelhanger en dus ook de sleutelbos zijn iets wat hysterisch geworden. Maar als ik hem weer eens bij het kopieerapparaat laat liggen, zal iedereen hem herkennen.